Ik ben dol op lezen, en ben dat eigenlijk altijd al geweest. Helaas kom ik er minder aan toe dan ik zou willen, maar de zomervakantie is voor mij altijd wel een moment om weer een mooi boek erbij te pakken.
Afgelopen zomer las ik een boek dat veel indruk op me heeft gemaakt. Ik heb meerdere traantjes gelaten tijdens het lezen en ik ben niet de enige. Het boek waar ik het over heb, heet: ‘De olifantenfluisteraar. Het is geschreven door natuurbeschermer Lawrence Anthony, en is uitgekomen in 2009. Dus misschien dat u er al wel eens over hebt gehoord.
De olifantenfluisteraar vertelt het het waargebeurde verhaal van natuurbeschermer Lawrence en de komst van een kudde olifanten in zijn reservaat. Op een dag wordt hem namelijk gevraagd een kudde olifanten op te nemen op zijn stuk land. Het is niet vanzelfsprekend, want de kudde staat als agressief bekend, ontsnapt uit elk ander reservaat en laat telkens weer een spoor van vernieling achter.
Toch besluit hij het te proberen. Dit is namelijk de laatste kans voor deze olifanten. Als Lawrence ze niet opneemt, worden ze allemaal afgemaakt. Lawrence stemt toe. Maar nog voordat ze overgeplaatst kunnen worden, breken de olifanten opnieuw uit. De matriarch van de kudde en haar kalf worden afgeschoten en de olifanten die overblijven worden alsnog naar zijn land getransporteerd.
Na de traumatische gebeurtenis van de moord op hun matriarch en de overplaatsing naar weer een nieuw gebied, zijn ze bang, ontredderd en boos. Ze vertrouwen geen mens meer en hun nieuwe matriarch probeert elke avond opnieuw uit te breken met de groep. Lawrence wil dit koste wat kost voorkomen en gaat elke avond naar het hek om dit te voorkomen door op haar in te praten. En dat lukt! Want niet alleen weerhoudt hij ze op deze manier van een uitbraak, de olifanten beginnen steeds meer aan hem te wennen en gaan hem steeds meer vertrouwen. Zo ontstaat langzaamaan een bijzondere band tussen mens en dier. Terwijl Lawrence tijd doorbrengt met de olifanten, ontdekt hij dat hij veel van hen kan leren over het leven, loyaliteit, familiebanden en vrijheid. Hun trouw en verbondenheid maakt hem nederig.
Het verhaal van Lawrence en zijn olifanten heeft me op veel fronten geraakt. Het speelt in het decor van een reservaat met onvergetelijke personages en dieren, maar draait om belangrijke onderwerpen. Het gaat over de kracht van de natuur, onze onderlinge verbondenheid en over het feit dat we meer naar elkaar moeten luisteren. En dan bedoel ik: wij naar de dieren. Want we kunnen nog een hoop van ze leren.
Wat mij verder raakte was de passie van Lawrence en de bevlogenheid waarmee hij die natuurreservaten beschermt. De manier waarop hij contact maakt met de olifanten is zo bijzonder en zo respectvol. En ook zijn doortastendheid ontroerde me. Avond aan avond stond hij weer aan dat hek, om contact te maken met deze getraumatiseerde dieren, wat hem dus uiteindelijk lukte.
U merkt het al, ik kan dit boek iedereen aanraden. Het is goed geschreven, bevat humor, leest makkelijk weg en leert ons zoveel over de natuur en de wereld om ons heen. En ik ben niet de enige die zo enthousiast is, want dit boek heeft lovende kritieken gekregen en is inmiddels in 8 talen verschenen.
Lawrence is in 2012 is overleden aan een hartaanval. Toen de olifanten dit door hadden, vonden ze de weg naar zijn huis (zijn huis stond aan de rand van het reservaat). En daar hebben ze nog dagenlang staan rouwen en waken voor zijn huis. Hoe bijzonder is dat. We zijn allemaal met elkaar verbonden, dus laten we ook een beetje naar elkaar luisteren.
