Bijna iedereen wil oud worden, al is oud zijn niet altijd even leuk. Je krijgt fysieke ongemakken, de ontwikkelingen in de samenleving lijken moeilijker bij te houden en als ouder persoon zit je opeens in een categorie van mensen ‘die er minder toe doen’. Ik vind dat niet alleen verdrietig maar ook oneerlijk en onterecht. Daarom wil ik met Gouderdom ouderen een podium bieden en hen in het zonnetje zetten en erkennen om hun levenservaring.
Waar het mij in de kern om gaat? Een samenleving waarin iedereen de aandacht en erkenning krijgt die hij/zij verdient. Ik draag alle sociale initiatieven die zich met dit onderwerp bezighouden dan ook een warm hart toe. Een van die initiatiefnemers is Teun Toebes. Je kent hem misschien wel want hij is de afgelopen tijd veel in het nieuws geweest. Teun is een 22-jarige zorgvernieuwer met een missie: hij wil de wereld van mensen met dementie verbeteren. Hij woont al ruim een jaar in een verpleeghuis en daar schreef hij een boek over dat in november uitkwam: VerpleegThuis.
In het boek beschrijft hoe het er in een verpleeghuis aan toe gaat en wat er anders zou kunnen. Ook beschrijft hij hoe hij er wat leven in de brouwerij brengt. Zo organiseert hij elke week een vrijdagmiddagborrel, zet hij een festivalcaravan in de tuin en organiseert hij een silent disco. Het valt hem op dat zijn initiatieven de sfeer en dynamiek volledig veranderen en dat er meer ontspannenheid en vrolijkheid onder de bewoners ontstaat.
De kernboodschap van het boek: we moeten anders met mensen met dementie omgaan en hen niet als ‘dementen’ behandelen, maar in de eerste plaats als mensen, individuen met een verhaal. Het grotere idee hierachter is dat iedereen recht heeft op een mooie, gelijkwaardige, inclusieve samenleving die niet van je afgepakt mag worden door een diagnose. Juist ook omdat het iets is waar 1 op de 5 mensen mee te maken zullen krijgen. Daarom is het volgens Teun tijd om hier anders naar te kijken. Alleen dan kan het stigma plaatsmaken voor hoop.
Ik vond het een fantastisch boek en ook stoer van een 22-jarige om zoiets aan te gaan. Je staat er als twintiger nog zo ver vanaf dat ik het me kan voorstellen dat zulke onderwerpen je (nog) niet bezighouden. Maar dat is anders bij Teun Toebes. Hoewel het bij zijn missie om een nog kleinere groep gaat met een specifieke aandoening, herken ik veel in wat hij zegt.
“We sluiten mensen met dementie uit van de maatschappij en dat vind ik heel kwalijk. Mijn huisgenoten in het verpleeghuis zijn zulke wijze mensen. Ik heb zoveel van hen geleerd. Ze voelen zo goed aan of ze worden uitgesloten of niet”, aldus Teun in een interview.
En daar sluit ik bij volledig bij aan. Of het nu om ouderen in het algemeen gaat of ouderen met dementie of andere aandoeningen. Laten we alsjeblieft wijsheid blijven vieren en iedereen bij de samenleving blijven betrekken. En onszelf regelmatig de vraag stellen waar Teun ons mee confronteert in z’n boek. Namelijk: ‘Hoe zou jij behandeld willen worden?’ Als dat op een andere manier is dan hoe wij nu met mensen omgaan, dan is er werk aan de winkel. Teun hoopt dat zijn boek en die vraag een wake-up call zijn voor meer gelijkwaardigheid. En dat hoop ik ook. Maar daar moet nog wel het een en ander voor veranderen: alleen samen kunnen we zoiets bereiken.
Liefs, Babette
