Volgens mij is het je hele leven belangrijk om na te denken over waar je energie van krijgt. Wat is echt belangrijk in het leven en wat doe je het liefst? Het zijn soms moeilijke vragen, maar toch essentieel om je leven (voor zover je daar invloed hebt), op jouw ideale manier in te richten. Althans, zo is dat voor mij. Ik denk dat ‘keuzes maken’ niet per se leeftijdsgebonden hoeft te zijn. Voor de meeste kinderen zijn de keuzes nog redelijk simpel. Willen ze vandaag rode sokken aan of groene? Willen ze een cornetto of een perenijsje? (Jonge) pubers moet al belangrijke keuzes maken die invloed hebben op hun toekomst zoals schoolkeuze en vakken en als je eenmaal volwassen bent, ervaren we het als nog lastiger. De meeste mensen -jong en oud- vragen zich volgens mij hetzelfde af:
‘Waar sta ik nu, wat maakt mij gelukkig en wat zou ik nog willen?’
Ik hoor dezelfde vraag ook bij mensen om me heen die met pensioen zijn. De bezigheden die automatisch een bepaalde invulling gaven aan hun leven, houden op of veranderen. Waar je voor je pensioen misschien ooit thuiswonende kinderen had en/of een maatschappelijke rol vervulde in je baan, heb je nu meer vrije tijd. Dus, ondanks het feit dat je in een andere situatie zit komt de vraag wat je ‘wil met je leven’ weer voorbij.
Misschien wil je nog wel een nieuwe studie oppakken, de wereld zien, nieuwe mensen leren kennen, een taal leren, verhuizen naar een andere stad (of land!) of écht goed Italiaans leren koken. Er zijn zoveel leuke mogelijkheden! En wie weet wat je nog te wachten staat. Wist je bijvoorbeeld dat Julia Child pas na haar 50ste startte met haar kookprogramma op de televisie? En dat actrice Estelle Getty pas écht doorbrak in de sitcom Golden ‘The golden girls’ na haar zestigste? En dat er een oud-hoogleraar rondloopt die na z’n pensioen startte met schaatsen en die op z’n 85e wereldkampioen werd in zijn leeftijdscategorie?
Het leven kan een bijzondere wending nemen.
Had ik bijvoorbeeld vijf jaar geleden kunnen vermoeden dat ik zou starten met Gouderdom? Absoluut niet. Al is het -zoals Steve Jobs zegt- achteraf inderdaad: connecting the dots.
Zoals veel leeftijdsgenoten, heb ik in mijn dertigerjaren een fase gehad waarin ik niet precies wist wat ik wilde qua werk. Het leek mij in elk geval belangrijk om iets te doen wat mij energie gaf. Maar wat was dat dan precies? Ik vond veel dingen leuk, maar veel ook niet. En werd ik nu echt gelukkig van een loondienstbaan? Ik wist het niet zo. Wel dacht ik regelmatig: is dit het nou? Zijn dit nou echt de dingen die mij energie geven?
Je merkt het al, ik was veel aan het nadenken over mijn opties. Ik visualiseerde mezelf op mijn oude dag en stelde mezelf de vraag: hoe wil ik terugkijken op mijn leven? Heb ik genoeg avonturen beleefd? Heb ik écht mijn hart gevolgd? Heb ik vaak genoeg de stoute schoenen aangetrokken? En genoeg sprongen in het diepe genomen?
Het leek me belangrijk om dit allemaal met ‘ja’ te kunnen beantwoorden.
‘Ja, ik ben de zoektocht aangegaan’, ‘Ja, daardoor heb ik soms verkeerde afslagen genomen.’ Is dat erg? Volgens mij niet. In mijn ideale situatie kijk ik terug op een leven waarin ik creatieve projecten ben gestart, waarin ik mensen heb samengebracht, geholpen en verrast, waarin ik ontzettend veel heb geleerd en waarin ik een ander perspectief heb gekozen dan alleen dat van mij en mijn leeftijdsgenoten. Vanuit het willen verbinden en een focus op de mooie dingen in het leven, ben ik Gouderdom gestart.
Hoe het gaat lopen en wat er allemaal gaat gebeuren, weet ik natuurlijk niet. Maar ik kan wel zeggen dat ik blij ben met de stappen die ik heb genomen. Ik heb met Gouderdom al zoveel inspirerende ontmoet en samen met hen mooie dingen in gang gezet. Daar ben ik best trots op, wat de toekomst ook gaat brengen. En verder blijf ik natuurlijk lekker dromen en plannen maken voor de toekomst. Zo zou ik graag nog eens een reis naar Tibet maken en willen we met ons gezin misschien ooit een hond. Op al deze fijne dingen wil ik -als me dat gegund is- op mijn 80e graag op terugkijken.
Liefs, Babette
