Maar liever niet in je eentje
Door: Marika Smits I Het is woensdag 28 december. Buiten is het grauw en somber. Deze week tussen Kerst en Oud&Nieuw is voor mij altijd een tijd om stil te staan bij wat was, wat is, en wat nog komen gaat. Een tijd van bezinning.
De zon staat ver van ons af op haar laagst. De donkerste week van het jaar, als doodtij tussen eb en vloed. Pas na 3 januari gaan de dagen weer lengen en wordt het elke dag stil-aan wat vroeger licht.
DONKERE DAGEN OP WEG NAAR HET LICHT
Ik zie deze dagen als een adempauze in het ritme van ons dagelijks bestaan. Ik heb dat al jong ervaren, en dat zal voor mij altijd zo blijven. De hele maand december is voor velen van ons een tijd van hollen en regelen, van Sinterklaas tot na Nieuwjaarsdag plannen en organiseren, van boodschappen doen, van nieuwe kleren en cadeaus kopen. In ruil daarvoor beleven we – als het goed is – ook veel gezellig samenzijn met dierbare vrienden en familie, en vooral ook daar doen we het voor. Maar in het algemeen zijn we wel blij als het weer voorbij is, ook als we met warme herinneringen terugblikken op een geslaagde feestmaand.
We hebben het gehad, we zijn er weer doorheen, en nemen ons voor om het komende jaar vol vertrouwen tegemoet te zien, wat niet altijd zo eenvoudig is. Zeker de laatste jaren maken we ons steeds meer zorgen om onze gezondheid en de toekomst van Moeder Aarde. Om oorlog, rampspoed, pandemie, armoede en ongelijkheid. Veel van wat ver van ons bed leek, is dichterbij gekomen, maar we moeten ermee leven en er het beste van maken. Leren leven met meer onzekerheden dan voorheen. En dat moeten we samen doen zonder de ogen ervoor te sluiten.
SAMEN IS MEER DAN 1 + 1
Alleen zijn, weet ik uit ervaring, kan gezond en heilzaam zijn. Van tijd tot tijd hebben we dat nodig, allemaal. Wie bang is om alleen te zijn, is in feite door dat gevoel van angst alleen al eenzaam. Leren niet bang te zijn, gewoon leren vragen wat je nodig hebt aan wie dan ook. Anderzijds die angst voor eenzaamheid te zien in een ander en te geven wat die ander nodig heeft.
Een gevoel van eenzaamheid kunnen we allemaal van tijd tot tijd ervaren, als we er maar de weg weer uit weten te vinden. Even niet-alleen zijn door gezelschap te zoeken, helpt maar tijdelijk, als afleider. Het is ook belangrijk om in het alleen-zijn te leren samen te zijn met jezelf. Echt goede vrienden met jezelf te zijn. Dat is een belangrijke bron van kracht die moed vereist. Het klinkt misschien soft, maar het is de harde werkelijkheid.
Een gevoel van samen maakt ons sterker. En wie alleen leeft hoeft niet altijd alleen of eenzaam te zijn. Dat weten we wel, maar het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om dat gevoel van “samen” te vragen of te geven aan een ander. Maar dat kun je leren, over-en-weer. Laten we daar samen sterk in zijn.
EEN TOEVALLIGE ONTMOETING
Een week geleden stond ik midden in de Laanstraat met iemand te praten. Op afstand zag ik in mijn ooghoek een oude dame die me vaag bekend voorkwam. Ze stond naar me te kijken, Toen ik doorliep, stapte ze op me af en vroeg of ik misschien de vriendin van A. was. Nee dus, ik zou niet weten… We praatten wat door, en opeens riep ze uit: “Kom, nu we elkaar toch spreken, laten we samen aan de koffie gaan!”, en ze sleurde me resoluut bij Boot naar binnen.
Bij de cappuccino hadden we elkaar verrassend te vertellen. Ze bleek dicht bij mij te wonen, en ik herinnerde me idat we elkaar ooit waren tegengekomen, jaren geleden. Ik stond toen de tuin voor haar appartement te bewonderen, en zij had het gesprek geopend. Ze vond, zei ze, dat mijn haar beter geknipt was dan dat van haar. Het was zomaar een ontmoeting op straat geweest. En nu ineens hadden we zo veel te bespreken! Nu ik haar ken, zal ik haar zeker vaker ontmoeten.
GEWOON EROPAF!
Dat heb ik de laatste jaren geleerd. Veel eropuit in je eentje zonder eenzaam te zijn, dat is de kunst. Kijk mensen onderweg vriendelijk aan en groet ze. En zeg gewoon bijvoorbeeld: “Wat een mooie jas heeft u aan!” tegen een dame. Of “Wat is dat een grote hond,” tegen een heer met hond. Of tegen een heel klein meisje in een roze tutuutje:”Jij wordt vast wel danseres!”
Als je dit een tijdje regelmatig doet, ontdek je dat er heel veel mensen om je heen leven die je goed gezind zijn, en die het leuk vinden om je tegen te komen. Zomaar met een groet, of door een echt gesprekje met je aan te knopen. Okee, er zijn narrige types die niet reageren. Maar bedenk dan dat die zich waarschijnlijk niet happy voelen. Gewoon maar even zo laten.
Als ik me alleen voel en weiger om me eenzaam te voelen, ga ik op stap. Ik ontmoet dan altijd wel anderen die de moeite waard zijn. Daar word ik blij van, en die anderen meestal ook. Ik heb zo al heel wat mensen om me heen leren kennen.
GEWOON DOEN, ZOU IK ZEGGEN!!!
