Door: Kate Maat (56) I Hey, daar is hij weer. Anderhalf jaar inmiddels en de emoties komen nog regelmatig binnen denderen.
Zondagmiddag, al wandelend en kletsend in het stuifzand, tussen een groepje bomen zag ik hem dit keer staan.
Zijn lieve lachende ogen riepen, “hallo dochter. Ik voelde zijn aanwezigheid zo sterk dat mijn adem in mijn keel stokte en mijn verhaal haperde.
Oooh wat was ik graag naar hem toe gelopen om zijn armen om mij heen te voelen. Ik keek nog eens, ja hij stond er echt.
Mijn vriendin keek mij onderzoekend en liefdevol aan en vroeg “zegt hij dan ook wat”? “Nee”, antwoordde ik, “hij is er”. In plaats van het weg te duwen liet ik het gevoel toe. De tranen begonnen langzaam over mijn wangen te biggelen. Dag Pap, ik zocht zijn ogen op.
“Wat fijn dat hij af en toe tevoorschijn komt”. Ja dat is het zeker. Alleen als het zonnetje schijnt. Nattigheid en kou daar vindt hij kennelijk nog steeds niks an. Daags voor zijn overlijden liep ik op dezelfde plek, het was een sombere dag in januari en toch deed de zon haar uiterste best om er door heen te piepen. Vandaar dat hij deze plek vandaag uitkoos.
