Op het moment dat ik dit verhaal schrijf heeft premier Rutte ons net toegesproken vanuit het torentje. We gaan zes weken op slot. Ik neem u even mee terug naar december 2019 en 2020.
Twee bedrijven
Net als voor iedereen heeft dit voor ons gezin behoorlijke gevolgen. Samen met mijn vrouw heb ik namelijk twee bedrijven. Bedrijf één is een huisartspraktijk. Het afgelopen jaar is voor ons een achtbaan geweest. Gelukkig hebben wij een fantastisch team waarmee we alle bochten zo goed mogelijk hebben kunnen nemen.
Bedrijf twee is ons gezin met twee jonge kinderen. Jonathan is onze allerliefste oudste ‘rooie’. We kunnen niet met hem over straat zonder dat we van links en rechts aangesproken worden op zijn prachtige bos kastanjekleurige krullen, zijn enorme bruine ogen en zijn stralende aanwezigheid. Hij is vier jaar oud en onze lockdown-kerstvakantie bestond voor een groot deel uit het bouwen met lego en stoeien met hem in zijn Spidermanpak.
David is onze allerliefste jongste, hij is nu een ruim jaar oud. Hij heeft de eerste negen maanden van zijn leven vooral heel rustig liggen observeren met een prachtige serene blik in zijn bruin-groene ogen. Sinds een maand kan hij lopen en met deze gave zijn de mogelijkheden voor hem ineens eindeloos.
Grijpgrage handjes
Als ouder, moet je, eigenlijk al vanaf het moment dat je wakker wordt, meteen alert zijn. Zeker als je zoals ik ongemerkt een verzameling objecten hebt rondslingeren waar kleine handjes het liefst direct naar grijpen. Zaken als koffie, de afstandsbediening en vooral de kerstboom en haar prachtige glimmende ballen zijn niet meer veilig in de buurt van onze nieuwsgierige David.
Bij Jonathan was een ‘nee nee’ in oplopend volume en narrige intonatie uiteindelijk genoeg om te voorkomen dat de ballen uit de takken werden gegrist. Bij David werkt dit kennelijk anders.
We zitten nog volop in onze zoektocht om erachter te komen hoe wij hem zo kunnen manipuleren dat hij alle voor hem zo bijzondere trofeeën in de woonkamer op hun plek laat staan. Maar tot op heden haalt hij met een lachend gezicht alle schatten uit de boom en lijkt onze ‘nee nee’ hem juist nieuwe energie te geven. En ja, kleine kinderen weten nu eenmaal niet wat ze wel of niet mogen pakken.
Zo was Jonathan dit jaar keurig bij de kerstboom vandaan te houden, maar tijdens een bezoek aan de kerk in ons dorp tijdens kerst vorig jaar kwam hij met zijn wapperende rode krullen trots op ons afgerend met baby Jezus in zijn armen. Dé pop die de hoofdrol had in het kerstverhaal voor de kinderen. Hij had hem helemaal zelf uit zijn kribbe gepakt om de buit vervolgens met een lachend en trots gezicht naar papa en mama te brengen.
Alles is anders
Toen we vorig jaar tijdens de kerst zo moesten lachen om Jonathan en zijn baby Jezus, hadden we nog geen idee hoe corona ons leven zou veranderen en hoe anders de wintermaanden er een jaar later uit zouden zien. Bijna alles wat eerst vanzelfsprekend was, is nu lastiger geworden en vergt meer organisatie.
De afgelopen dagen hebben we bijvoorbeeld veel heen-en-weer gebeld en gemaild met de opvang en school. Het is voor ons namelijk essentieel dat de kinderen een deel van de week een onderkomen hebben, zodat wij ons werk kunnen blijven doen. Veel extra geregel dus.
Daarnaast is de lockdown ook voor bedrijf twee een uitdaging. ‘Bedrijfsuitjes’ naar Artis, het zwembad en eigenlijk alles wat je spontaan met kinderen wil ondernemen, vallen de komende tijd weg. En het waren juist die activiteiten waardoor we even de cirkel van huishoudelijke taken, banaantjes en flesjes konden ontspringen. Dus ja, dat is echt even wennen.
Natuurlijk is er een ramp gaande en dit zijn de ‘offers’ voor ons gezin. En deze aanpassingen zijn uiteraard geen ticket voor een klaagzang van onze kant. Want we hebben elkaar, we zijn gezond en eenzaam zijn we zeker niet. En de rode krullen van Jonathan? Die geven in elk geval genoeg kleur aan elke dag, zelfs in de meest grijze en moeilijkste periode van een lockdown.