Door: Thom Asvear I Al heel lang een aardige en vaak interessante TV-rubriek. Met wetenswaardigheden of vergelijkingen uit vroegere tijden. Veelvuldig uit de periode van de jeugd van de huidige ouderen. Ouderen die nu vaak als opa en oma te maken hebben met kleinkinderen die vandaag de dag een geheel andere jeugd beleven dan opa en oma in hun jonge jaren.
Een oorlogsperiode, een groot aantal jaren van schaarste en wederopbouw. Genieten van enige luxe dat pas rond de jaren ’50/’60 van de vorige eeuw mogelijk werd. Dat wij ouderen bij die tocht door ‘het museum van onze jaren’ weleens stilstaan bij beelden en ervaringen van ‘toentertijd’ draagt bij aan de dankbaarheid over de welvaart die we in deze huidige tijd kennen. (Los van het oog dat we moeten hebben voor gevallen waarin van zorg sprake is). Wanneer we in gesprek met kleinkinderen daar wel eens op wijzen om niet alles – ook vrijheid – maar gewoon te vinden, volgt vaak de opmerking : “Ja Opa/Oma, andere tijden”.
Toch is het goed om herinneringen in leven te houden. “Je kunt geen toekomst bouwen zonder kennis van het verleden!” Het is ook wel weer een dankbare taak om sowieso interesse te kweken voor het verleden. Zeker als het lukt!
Anders is het met ‘andere tijden’ die we nu meemaken. Al ruim een jaar, de gevolgen van het Coronavirus! Ernstige, wezenlijk ‘andere tijden’. Een periode die bijna niemand bij de jaarwisseling van ‘19 naar ‘20 voor mogelijk had gehouden. Verrassend, onzeker en onvoorspelbaar daar er ook geen blauwdruk bestond waarop men een strategie kon uitzetten.
Strekken de Coronavirus gevolgen zich qua ‘andere tijden’ over een langere periode uit, dat gold niet voor de verkiezingen. Dat moest namelijk allemaal in veel kortere tijd en……heel anders!
Dat gaf een hoop beroering in de voliere in de Haagse Binnenhof waarvan ik u in mijn vorige column vertelde.
Alle plannen van de vogeltjes om na vier jaar eindelijk weer te kunnen uitvliegen en met hun liedjes en gekwetter de burgers te bestormen vielen in de waterbak. Het werden waarachtig ‘andere tijden’. De mark-ante oppervogel, een soort voor{z}{g}anger omdat hij al het langst in die voliere huisde, had doen besluiten: ”buiten heerst een soort vogelgriep dus we blijven binnen”.
Dat was me wat! Waar en hoe moesten nu alle vogeltjes met hun opgekropte gezangen en getjilp naar toe? Hoe nu de burger te bereiken? Bijna de halve vogelmeute was vleugellam en radeloos. Maar…..een paar slimme krantenvogels, die altijd buiten om de kooi heen fladderden, boden uitkomst. Heel ingenieus. Zij kenden door hun omzwervingen de gaatjes tussen de spijlen van de kooi en met een spiegeltje, een microfoontje en een klein cameratje gaven zij de vogeltjes in de kooi de kans om hun boodschap aan hun door te geven. Dan zouden zij die de burgers via een soort beeldschermpje doorgeven.
Dat werd me toch dringen geblazen. De vogeltjes hadden hun boodschap toch niet voor niets ingestudeerd! De een na de ander probeerde, al werkend met de vleugels, zich naar de beste plaats te wringen. Maar ja, de grote en oudere, meer ervaren vogels wisten precies hoe je moest kirren en genoten van hun eigen ‘beeldje en kleur’. Hun lofzangen op het eigen doel {of afkeuring van andermans arrangement} klonken in korte tijd, bijna overdadig over de vaderlandse buisjes. Helaas bleek de tijd om alle bekende liedjes helemaal af te deunen en alle beloften en wensen te verkondigen toch te kort. Daardoor werd het lastig voor veel burgers om een juiste keus te maken. De uitslag is inmiddels bekend. Veel nieuw gebroed. Er zijn nu vogeltjes die jubelen en in de voederbak dansen maar ook die treuren en even moeten slikken. Hoe dit de uiteindelijke verdeling van plekjes op de stokjesladder in de voliere gaat bepalen? Dat zal de toekomst uitwijzen. Maar het waren welbeschouwd zeker ‘andere tijden’.
Thom Asvaer
