Door: Babette van der Veen I Wat ben ik blij dat ik een goede band heb met mijn vader en dat hij zo’n ontzettend leuke en lieve opa is voor mijn kinderen. Hij is uiteraard geen strenge opa. “Opvoeden doe je zelf maar, ik ga ze lekker verwennen”, aldus mijn vader. Het is dan ook geen wonder dat mijn kinderen dol op hem zijn, want bij opa en oma (mijn stiefmoeder) is het altijd leuk, en je krijgt er drie snoepjes in plaats van twee.
Hij en z’n lieve vrouw wonen een half uurtje rijden bij ons vandaan, dus we zoeken elkaar regelmatig op voor koffie of om met z’n allen lekker te eten. Ik vind het fantastisch dat we zoveel mooie herinneringen met elkaar maken en dat het hele gezin daar onderdeel van uitmaakt. Toch vind ik het fijn om ook een-op-een dingen met elkaar te ondernemen.
Een onderwerp waar wij – al sinds ik kind was – elkaar helemaal in vinden, is jazz. Een muziekstijl die niet is komen aanwaaien, maar die mij met de paplepel is ingegoten.
“Dat heeft niets met jazz te maken!”
Onze radio stond thuis altijd afgestemd op de jazz-zender. Op de nummers van Louis Armstrong en Miles Davis huppelde ik als klein meisje al de kamer door. En zoals elke jazz-liefhebber betaamt, heb ik ook geleerd om sterke voorkeuren te hebben en er ‘iets van te vinden’. Wat ik en pap goed vonden moest harder en als we iets hoorden wat ons beviel, knikten we instemmend met onze hoofden op het ritme van de muziek mee. Als het niks was, staken we dat ook niet onder stoelen en banken. “Dit heeft helemaal niks met jazz, te maken”, zeiden we dan bijna in koor. Onze voorkeur ging en gaat trouwens uit naar old school jazz. Het soort muziek dat gedraaid wordt in een rokerig café en waarvan de mooie en soulvolle melodie direct troost biedt op een druilerige zondagmiddag.
Een gezamenlijke traditie
Mijn vader en ik houden nog steeds jazz en hebben er een traditie van gemaakt om jaarlijks samen naar het North Sea Jazz festival te gaan. Daar verheugen we ons allebei altijd al weken van tevoren op. Het is inmiddels een ritueel geworden: op tijd ernaartoe, inchecken in het hotel, een borrel in de lobby en dan met het Rotterdamse openbaar vervoer naar Ahoy. Elk jaar is dit een avontuur van ons samen. We genieten van de muziek, zien te gekke optredens en ontmoeten leuke en interessante mensen. Het laatste uur zigzaggen we steevast tussen de Nijl en de Maas – waar dan de grootste artiesten staan. Om tot slot moe en voldaan af te sluiten met een pannenkoekje; ik met stroop, papa met suiker.
Sommige dingen veranderen nooit
Als North Sea Jazz voorbij is, praten hij en ik er samen altijd nog weken over na. We kunnen allebei niet wachten tot het weer mogelijk is voor ons om er weer naartoe te gaan. De sfeer, de muziek en de leuke mensen. Het is elk jaar een groot feest. Samen op avontuur gaan en nieuwe herinneringen maken. Samen goedkeurende blikken uitwisselen als de muziek top is, en vooral ook lekker klagen wanneer we bepaalde we moderne jazz te onrustig vinden. Want: “dat heeft (nog steeds) niets met jazz te maken”. Sommige dingen veranderen nooit en dat is maar goed ook.
Liefs, Babette
