Ik ben mijn focus een beetje kwijt. Volgens mij heb ik wat meer tijd nodig om met mijn bewustzijn in de nieuwe tijd te landen die nu is ontstaan. Nadat ik net een beetje was gewend aan leven en werken in een pandemie lijk ik nu te moeten wennen aan leven en werken in een cocktail van COVID-19, een klimaatramp en een oorlog.
De dreiging die uitgaat van een slecht mens met beschikking over kernwapens gaat mij niet in de koude kleren zitten. Een van de droevige maar ook boeiende kanten van mijn vak is dat ik de laatste jaren heb gezien hoe grote maatschappelijke thema’s zich vertalen naar de gevolgen voor mensen in mijn spreekkamer. COVID-19 ligt misschien voor de hand maar de angst die mensen kunnen ervaren bij de klimaatcrisis en nu ook de oorlog, leiden vaak tot een toename van al bestaande angst of somberheidsklachten.
Ik voel dat zelf ook. Je doet je ogen open, je bent in de ochtendstilte heel even man, dan vader, dan onderweg naar je werk en daar begint op de radio de context waarin je leeft weer helder te worden. Daar verlies ik dan gelijk mijn focus en gaat mijn stresslevel toch een beetje omhoog.
Vandaag stond ik in de dorpsapotheek om medicijnen voor mij en mijn gezin te halen. Ik raakte in gesprek met de apothekersassistente die zich verbaasde over alle verzoeken voor jodiumtabletten. Ik moest oprecht even schakelen maar langzaam ging het mij dagen dat steeds meer mensen uit angst dit middel in huis willen hebben om in geval van een kernramp hun schildklier te kunnen beschermen tegen de gevolgen van een dergelijke ramp. Zo dichtbij had ik het liever allemaal nog even niet gevoeld.
Zelf ga ik deze pillen niet bestellen, maar heb wel besloten dat mijn kinderen de komende maanden iets mogen wat ze normaal niet mogen. Namelijk elke maand een tijdschrift kopen met een klein legospeeltje erbij. Het thema van de komende maanden is ‘superhelden’. We hebben Batman in ieder geval vast in huis. En dat voelt toch wel lekker veilig.
