Door: Larissa (43) I Op straat was het al een klein beetje glad. Veel regen, kou en nog wat mos maakt het echt verraderlijk.
Ik was onderweg naar de supermarkt. Je kent het wel, tussen paar werk dingen door, tegelijkertijd nog een belletje met het hoofd vol met TODO’s. Kortom: druk druk druk en snel snel snel. Als ik een beetje op zou schieten zou ik het allemaal net redden.
Met de supermarkt in zicht passeer ik een oudere dame. Ze is duidelijk op haar hoede gezien de gladheid die hier en daar opduikt. Ik stap op straat en haal haar in. Terwijl ik dat doe kijk ik haar even aan en geef een knikje als groet. ‘Dag kind’ zegt ze met een hele warme stem. Wat fijn. Ik loop door, maar merk dat ik na een paar meter stop.
De rust en warmte kwam zo binnen. Alles wat ik eigenlijk niet aan het doen was. Wat was er nou zo belangrijk? Waarom continue die haast? Heb ik nou zelfs in Corona tijd nog niet geleerd dat de kleine dingen veel belangrijker zijn?
Ik loop terug en zeg: ‘Het is wel een beetje glad, he? Zal ik even een stukje met u meelopen?’. Ze kijkt me aan met een moederlijke glimlach en zegt: ‘Nou dat vind ik wel gezellig hoor.’
Tien minuten vertraging maar in mijn planning. Maar wat het heeft opgeleverd is onbetaalbaar. Een goed gevoel, een mooi gesprek en warm contact. En met al die ‘drukte’ is het ook gewoon goed gekomen.
