Door: Thom Asvaer I DIE HEEFT WAT’ Een gezegde dat iedereen ongetwijfeld zal kennen. Eeuwenoud waarschijnlijk omdat het ook al eeuwenoud op waarheid berust. Tegenwoordig zou je het bijna een Cruyffiaanse uitspraak noemen. Het is de positieve tegenhanger van “Die alles weggooit, die heeft niks meer”. Hoe simpel kan het toch zijn! Enfin……………
Ik moest aan dit aloude gezegde denken toen ik in de afgelopen Corona-tijd van de nood een deugd maakte en besloot eens wat kasten en laden te gaan opruimen. Eens een beetje orde scheppen in de stapels, op de diverse planken, en kijken wat wel eens weggegooid kan worden. U kent dat gevoel vast wel. Maanden zo niet langer, behorend tot een der plannen die vaak maar vooruit geschoven wordt tot er zich een goede gelegenheid voordoet. Nou die was er dus nu. In de vorm van “Corona-huis-gebonden” zijn.
Omgeven door een kartonnen doos (om zaken te bewaren) en een ruime prullenbak (voor wat allemaal wel weg kan) enthousiast eerst aan de laden van de kast begonnen. Nou in het begin zat er aardig de vaart in. Veel van wat door mijn vingers ging herkende ik nog wel vaag en inderdaad kon het meeste regelrecht de prullenbak in. Ter hoogte van lade nr. drie van de zes dacht ik; nou vanmiddag heb ik de laden wel gehad, het schiet lekker op en het is niet eens het ongezelligste werk. Een hoop zaken passeerden de revue, veelal weer met de nodige herinneringen en af en toe met een speelse glimlach. Zo van: ach moet je toch eens zien of lezen. Enfin een beetje tempo maken kon geen kwaad toen ik me erop betrapte iets te lang in de vroegere fotoboeken had zitten kijken en de bijschriften te lezen. Met zo’n ‘Dat waren nog eens tijden’ blik dwaalde mijn herinneringen af en toe door het raam naar buiten. Tja…! Maar de klok tikte door en wilde ik de namiddag halen met zes opgeruimde laden dan nu doorgaan! Ik heb die middag dat voornemen niet kunnen waarmaken. Ik ben bij lade vijf blijven steken na het openen van een voor mij compleet mysterieuze groene envelop waarop met potlood enige onleesbare woordjes waren gekrabbeld. Ontegenzeggelijk mijn eigen handschrift. Het moest wel van lang geleden zijn gezien de ietwat verschoten kleur van de hoeken van de envelop. Toen de velletjes papier eruit rolden en ik zag hoe verschillend ze allemaal waren ging mij iets dagen. Ooit, je zou het verzamelen kunnen noemen, bewaarde ik leuke geschriften, korte boeiende teksten, vaak ironische/kritische verhaaltjes etc etc. Ook wel iets uitgebreidere die je bijvoorbeeld – in een klein gezelschap – kon voordragen en daarmee de toehoorders kon amuseren.
Ik heb ze die middag bijna allemaal zitten doorlezen en vond ze bijna allemaal weer om diverse redenen, bijzonder en sommige zelfs actueel of ‘van alle tijden’! Zo leuk, ik genoot opnieuw! Daarom vind ik het leuk u te laten delen in deze hervonden droom:
EEN DROOM
In een droom liep ik een winkel binnen.
Achter de toonbank stond een engel.
Ik vroeg: “wat verkoopt u allemaal hier”?
“Alles wat u maar wilt”, zei de engel.
“Oh” zei ik, “echt waar?”
“Nou ik wil graag: vrede op aarde, geen honger
en armoede meer, gezondheid en onderdak,
vrijheid en respect voor en door iedereen!”
“Wacht even” zei de engel “u begreep me verkeerd,
We verkopen hier geen ‘vruchten’,
alleen maar de ‘zaden’ die u zelf kunt zaaien”.
—————
Welbeschouwd:…. toch best een hele interessante middag !
Thom
