Door: Kate Maat (55) I Wat ziet ze er weer prachtig uit. Keurig gekapt, mooie mantel, kousen en hakken.
Mijn buurvrouw, daar loopt ze, het zonnetje schijnt op haar gezicht. Rustige tred, blij gemoed, zonder haast. Tijd voor een praatje heeft ze ook. Ze vertrouwde me al eens toe dat ze bijna niks merkt van 92 jaar. Alleen iets langzamer en wat sneller moe.
Ze woont al meer dan 50 jaar op hetzelfde adres, ooit daar beland toen ze zich realiseerde dat zij en haar man nooit gelukkig gingen worden.
‘Waar kom je vandaan, buurvrouw?’ ‘Van de Bijenkorf, daar koop ik mijn gezichtscrème van, o, hoe heet dat merk nou ook al weer? Alleen maar daar te koop.. Ja Clarins!’ Even aarzelde ik, zou ik haar aanbieden dat ik het voor haar online kon bestellen?
Nee onzin, ze genoot zichtbaar van haar bezoek aan de chique winkel met het vriendelijke personeel, ze herkenden haar daar. Het houdt haar ook jong, dacht ik.
‘Hoe ben je daar naar toe gegaan?’ ‘Gewoon met tram 4, die stopt op de Dam. Heen ging prima maar terug was de tram een beetje vol.’ ‘Je had toch wel een zitplaats?’ vroeg ik. ‘Nee’ antwoorde ze met een lach. Verbaasd, was ik. ‘Stond niemand voor je op dan?’ ‘Ze dachten vast dat ik een jonge blom ben die nog prima kan staan!’ schaterlachte ze. ‘Nu ben ik wel moe hoor!’ ‘Dat snap ik buuf, ga lekker naar huis en rust lekker uit.’
