Door: Bert Nap I De laatste weken zie ik een aantal oude bekenden. Mensen die ik ruim een jaar niet op het spreekuur heb gezien. Het valt mij op dat een aanzienlijk deel van deze groep niet gekomen is vanwege corona. Mensen die een jaar met bijvoorbeeld pijnklachten of psychische klachten hebben gelopen zonder contact te zoeken. Wanneer ik vraag waarom ze zo lang hebben gewacht met een bezoek aan mij, krijg ik geregeld terug dat ze niet durfden te komen uit angst op een besmetting. Inmiddels is het tij aan het keren en weten mensen mij gelukkig weer te vinden. Interessant is wel dat zich daar een nieuwe (voor mij voor Corona onbekende) groep aan toegevoegd: de vakantieganger.
Sluimerende klachten onder de radar
Nu de tweede vaccinatie net is gezet durfden mijn patiënten gelukkig de gang naar mijn praktijk weer aan. Ik krijg deze berichten natuurlijk ook mee in het nieuws. De berichten over de hoeveelheid ziektes die een jaar onder de radar hebben gesluimerd en nu in een grote golf (toch weer een golf) aankloppen bij de zorgverlener. Wanneer de nieuwslezer mij hiervan op de hoogte stelt, voel ik altijd wel de ernst van de situatie, maar dit gevoel is vele malen intenser wanneer je bekende gezichten aan je tafel verhalen hoort vertellen over hoe lang ze uit angst bepaalde klachten binnenshuis hebben gehouden.
Dit is het offer dat veel mensen hebben gebracht voor hun leven. Uit angst te overlijden aan Corona hebben ze andere klachten laten sluimeren. Klachten die nu ook ziektes zijn geworden die in sommige gevallen ook levensbedreigend zijn. Of klachten die inmiddels een grote impact hebben gekregen op hun gezinsleven of hun werkende leven. Deze week merkte ik dat ik het moeilijk vond om dit te zien. En dat ik mij ook steeds heb afgevraagd wat ik, of onze praktijk anders had kunnen doen om eerder met deze mensen in contact te komen.
Het gele boekje
Aan de andere kant zie ik een heel ander fenomeen ontstaan. Een andere groep mensen heeft mij ook weer na ruim een jaar gevonden. Deze keer met een helder verzoek: ‘WE WILLEN OP VAKANTIE NAAR HET BUITENLAND!’ En zoals dat dan gaat, in tijden van Corona, ben ik als huisarts een logisch aanspreekpunt om alle drempels die het virus heeft opgeworpen om bijvoorbeeld met een vliegtuig naar Ibiza te vertrekken, samen met hen op te lossen. Het regent dan ook verzoeken voor verklaringen.
Allerlei instanties die zich in willen dekken om veilig reizen te garanderen, verwijzen naar ‘de huisarts’ om even te laten verklaren dat ze geen andere mensen kunnen besmetten als ze over een paar dagen of weken op reis gaan. Als dokter heb ik geleerd om diagnoses te stellen en ziektes te behandelen. De colleges over mijn rol in de toeristische sector heb ik, lijkt het, even gemist… Daarnaast heb ik ook weinig (lees: geen) intercollegiaal overleg met reisorganisaties en mis geloof ik ook de setjes papieren en werkafspraken om te voldoen aan de eisen die worden gesteld. Vorige week werden we ineens overspoeld met mensen die allemaal zeker weten hoe een geel boekje werkt en wat ik daar wel of niet in moet knutselen zodat de reis door kan gaan. Stempeltje hier, stempeltje daar. Al met al drukt dit laatste fenomeen een behoorlijke stempel op mijn vakantiestemming.
Mocht u geïnteresseerd zijn: het wordt Texel! Geen stempeltje voor nodig!
