Ik ben een beetje moe. Een beetje erg moe. En dat zo kort na mijn vakantie.
Dit kan niet natuurlijk. Huisarts zijn in Nederland, waar we het natuurlijk heel goed hebben, en dan zo een stukje openen. De wereld staat immers in brand. Klimaat, Afghanistan, Corona… Maar ja, ik zit nu achter de laptop met een deadline en dit is wat mijn hoofd doet. Gelukkig begrijp ik waar de moeheid vandaan komt. Gisteravond had ik een visitedienst. Dat klinkt misschien een beetje alsof ik op de koffie kom om grote prijzen uit te delen, maar de werkelijkheid is anders.
Aan het werk op de huisartsenpost
Gisterochtend ben ik, zoals elke werkdag, om 8.00 uur begonnen met mijn spreekuur. Toen het grootste deel van mijn werk klaar was ben ik om half zes met een bak afhaaleten naar de huisartsenpost gereden. Als praktijkhoudend huisarts ben ik aangesloten bij een huisartsenpost waar we met de andere aangesloten praktijken de avond en nachtzorg organiseren voor onze patiënten. In de praktijk houdt dat in dat ik ongeveer veertig avonden en weekenddagen aan het werk ben op de huisartsenpost. Er zijn diensten waarbij ik daar spreekuur doe en diensten waarop ik met een ambulance-auto en chauffeur op pad ga. De laatste variant heeft mij altijd aangesproken. Het blijft gewoon ontzettend bijzonder en uitdagend om op onmogelijke uren bij Jan en alleman thuis te komen en te helpen. Alles komt voorbij: hartaanvallen, beroertes, gebroken heupen, sterfbedden, Corona en ga zo maar door. Geen situatie is hetzelfde en de werkdruk is behoorlijk hoog maar het is fijn om te merken dat je echt iets voor mensen kunt betekenen en met sommige patiënten heb je een onverwachtse klik.
Een mevrouw die in de war was
Gisteravond rond 22 uur ’s avonds was ik thuis bij een mevrouw die onduidelijk sprak en in de war was. Tijdens ons gesprek en onderzoek vond ik haar verwardheid nogal wisselend want ze was op sommige momenten onverwachts scherp. Zo vond ik het best knap dat zij precies wist welke datum het was. Zelf had ik er zo een of twee dagen naast kunnen zitten.
Hoewel mijn vermoeden was dat de klachten een bijwerking waren van de medicatie die ze gebruikte, leek het mij beter om toch even langs het ziekenhuis te gaan om een probleem in de hersenen uit te sluiten.
Gewoon even plassen
Haar antwoord op mijn voorstel was: ‘eigenlijk wil ik gewoon even plassen en dan lekker tukken, het is wel goed zo’. Op een of andere manier voelde deze zin zo dichtbij op dat moment dat ik door mijn hurken ben gegaan, haar in de ogen keek en zei: ‘dat is nou eigenlijk precies wat ik ook wil’. Waarop zowel zij, haar zoon, schoondochter als ik ontzettend hard moesten lachen. Na dit moment waarop wij elkaar volledig begrepen gaf ze dan toch maar gehoor aan onze zorgen en is ze naar het ziekenhuis gegaan. Ik lag uiteindelijk om 00.30 uur op bed en zag vanochtend om 8.00 uur mijn eerste patiënt weer.
En eigenlijk was mijn gevoel om 8.00 ‘s ochtends hetzelfde. Ik wilde gewoon even plassen en dan lekker gaan slapen. Maar dat heb ik voor me gehouden. Als ik dat had gezegd had mijn patiënt mij vermoedelijk erg vreemd aangekeken!
