Het is woensdag 28 december. Buiten is het grauw en somber. Deze week tussen Kerst en Oud&Nieuw is voor mij altijd een tijd om stil te staan bij wat was, wat is, en wat nog komen gaat. Een tijd van bezinning.

Okee, natuurlijk was het te heet voor mij. Anderen vonden het vooral een heel mooie zomer. Maar het waterpeil zakte, en dat was en is zorgelijk. Maar als we in zorgelijke gedachten blijven hangen, kwijnen we langzaam weg.

Geen spatje wind, geen drupje regen, en ik waan me in een mediterrane omgeving. En ik ben blij dat ik daar niet ben, met al die bosbranden.

Ik had net een doodzonde begaan. 

Volledig onbewust had ik het standaard plekje ingenomen van een nogal bitse dame in de sportschool. Een paar nare opmerkingen volgden.

Een paar jaar geleden (voor corona tijd) zat ik in Amsterdam op een druk terras. Het was lekker weer, mensen waren aan het praten en lachen, bedienden renden heen en weer.

Het moment dat ik wil delen gaat over het leven en de dood vieren. Op 21 september 2005 had ik mijn huis vol gezelligheid ter ere van mijn verjaardag.

Verandering, soms valt het tegen, soms valt het best mee

Als een geliefde middenstander uit het buurtje vertrekt, valt het vies tegen.

Op straat was het al een klein beetje glad. Veel regen, kou en nog wat mos maakt het echt verraderlijk. 

Ik was onderweg naar de supermarkt.

Ik heb twee kinderen Mees en Femke. Mees gelooft nog en Femke sinds afgelopen jaar niet meer. De eerste keer dat ze dit jaar weer de schoen mochten zetten, wilde Femke heel graag ‘helpen’.

Toen mijn dochter in groep 1 van de basisschool zat, hadden een ‘beroepen markt’. In een kring gezeten passeerden verschillende beroepen de revue door middel van verhalen, plaatjes, boeken en filmpjes.

Hey, daar is hij weer. Anderhalf jaar inmiddels en de emoties komen nog regelmatig binnen denderen. 

De jager had ons gespot. Mooie meiden, de ene blond de andere donker. 

Onze rugzakken stonden naast het tafeltje, duidelijk net aangekomen. Wij hadden niets in de gaten, vast een beetje duf van de overtocht.

De straten zijn ondergelopen, het blijft maar regenen. Het staat weliswaar niet in verhouding tot de ramp die zich nu in het zuiden voltrekt maar indrukwekkend is het wel. Het kolkt en het bruist.

Onze kleinzoon van 5 jaar komt bij de groenteboer. Daar maakt hij een klein grapje over de tomaten en roept vervolgens heel hard: ‘1 augustus’!

Een jaar geleden ging ik bij mijn ouders op bezoek ik Frankrijk. De besmettingen waren die zomer ook relatief laag. Je had nog geen testbewijzen nodig om landen binnen te komen en er was -in ieder geval in Nederland-, nog geen mondkapjesplicht in winkels.

Wat ziet ze er weer prachtig uit. Keurig gekapt, mooie mantel, kousen en hakken. 

Mijn buurvrouw, daar loopt ze, het zonnetje schijnt op haar gezicht.

In onze badkamer staat een weegschaal. Mijn dochter van bijna 4 stapt erop. Ze kijkt vragend naar me op en zegt: ‘Hoeveel graden ben ik?’.

Dax (5) is al een tijdje niet naar de opvang geweest door de Corona situatie. Vandaag was hij er weer. ‘Zo Dax, hoe was het?’ vroeg ik.  ‘Het was erg gezellig hoor, maar dit doe we nooit meer.’